Gisteren een dag gedoken in het Oostvoornse meer. Ik ben bezig met een cursus rescue duiken, dit om meer ervaring op te doen en in noodgevallen te weten wat ik kan doen. Of ik in een noodgeval ook echt rustig blijf , de juiste handelingen kan verrichten dat is natuurlijk altijd afwachten. Een mens kan in vervelende stress situaties anders reageren. Ik weet dat ik drie mogelijkheden heb, ik bevries, ik vecht of ik vlucht.
Gisterenochtend zijn al deze mogelijkheden door mij heen gegaan. Wat doe ik hier, ik stop ermee. Ik blijf gewoon en ik kijk en doe niet echt mee. En als laatste heb ik uiteindelijk toch gekozen om te blijven en het gewoon te doen.
Het was koud in de vroege ochtend, en na een omkleedpartij in de kou stonden wij gereed om met het duikpak en apparatuur het water in te gaan. Het water zag er donker uit, het voelde ijs en ijs koud. Mijn laatste duik was in de blauwe oceaan en dat is gewoon niet te vergelijken met het donkere water met maximaal vijf meter zicht in Nederland. Langzaam liet ik de lucht uit mijn vest lopen en voelde het ijskoude water langs mijn gezicht. Ik moest goed opletten om mijn buddy en instructeur in de gaten te houden. De eerste oefeningen waren navigatiepatronen uitvoeren. Dit zijn patronen waarbij je met elkaar strategisch een bepaald gebied onderzoekt om een vermiste duiker op te sporen. Of het nu komt door het feit dat ik een vrouw ben en daardoor het onderdeel navigeren in mijn hersenen ontbreekt of het onaangename verblijf in het koude water maar ik maakte niet veel van deze oefening. De duiker had ik absoluut niet gevonden, want wij kwamen totaal aan de verkeerde kant van het steiger weer boven.
Terugdenkend aan deze ochtend weet ik dat er een soort kortsluiting in mijn hersenen ontstond.
Ik kon niet meer goed nadenken, datgene wat ik geleerd had was nog niet voldoende onbewust aanwezig zodat ik het geleerde ook in iets meer stressvolle situaties kan toepassen.
Ik heb me dus voorgenomen om het navigeren op het droge meer te oefenen, zodat ik uiteindelijk onderwater als het er echt toedoet dit ook kan toepassen. Mijn brein weet dan precies hoe het zit, en daar hoef ik dan niet meer over na te denken in een meer stressvolle situatie.
Dit bovenstaande is nu precies wat ik met cliënten probeer te bereiken. Stap voor stap wordt er onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam verandert naar bewust bekwaam wat na veel oefenen een onbewuste bekwame situatie teweeg brengt.
Dat betekent dat er in het dagelijks leven geoefend om je coping vaardigheid te versterken dusdanig dat je dit dan toepast zonder er over na te denken. Je heb een nieuwe vaardigheid eigen gemaakt.
Elke keer als ik met een cliënt dit rijtje doorloop, ontstaat er herkenning en ook opluchting.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten