Het valt niet mee om volwassen te worden en alle
verantwoording voor jezelf te dragen.
Een van mijn zonen komt even langs. Ik ga niet in details, want dat vindt hij waarschijnlijk niet zo fijn en dan zou ik alleen maar zout in de wond strooien. Hij heeft ervaren dat hij door een domme zet iets verloren heeft waar hij veel om gaf. Hij heeft op dit moment een hekel aan zichzelf, mam ik ben echt niet goed bezig! Waarom doe ik nu altijd zo dom! Hoe breng ik hem op dit moment, nu hij zo verdrietig is, aan het verstand dat hij echt niet de enige mens op aarde is die weleens iets doms doet. Iets waardoor je de hele dag of misschien wel de hele week van slag af bent. Iets wat nooit meer te herstellen lijkt. Iets wat je in het huidige moment ervaart als desastreus voor de rest van je leven. Graag had hij zijn leven willen voortzetten zonder onhandige dingen te doen. Het ging zo lekker de laatste tijd. Ik denk bij mijzelf, "jongen je zou echt de enige op deze aarde zijn als dat je zou lukken!" Toch?
Ik pijnig mijn hersenen want als er nu tegenover mij een cliënt had gezeten die bij mij in coaching was, tja dan wist ik het wel. Maar hier zit nu mijn zoon, mijn vlees en bloed en mijn hart huilt met hem mee. Ik verman mijzelf, troost hem en laat hem uitpraten.
Ik stel hem allerlei vragen, {wederom niet in detail Ik vertel hem over mijn eigen fouten in het leven.
Over het feit dat ik dan ook het liefst de hele dag in bed zou willen blijven en me nooit meer op straat zou willen vertonen.
En dan komt de coach in mij naar boven, ik kan het gewoon niet laten. Vertel hem over coping vaardigheden. Wat zou hij nu kunnen doen? Zich verstoppen, biertje pakken, slapen of actie ondernemen? Misschien nog niet direct vandaag, morgen kan ook! Gesprek aan gaan zonder direct resultaat te verwachten.
Je zelf kwetsbaar opstellen en daardoor juist sterk worden. En bovenal jezelf vergeven, jezelf toestaan fouten te mogen maken en daardoor te groeien. Groeien door te kijken wat anders kan, en dit dan niet uit te stellen maar ook echt actie ondernemen om iets te veranderen. Maak een plan en ga daar voor staan.
Weer als moeder zeg ik tegen hem dezelfde woorden, die mij altijd zo goed doen als mijn vriend ze tegen mij zegt. Het komt echt allemaal goed, geloof mij het komt echt allemaal goed. Deze woorden uitgesproken met een flinke scheut empathie recht vanuit het hart, die doen echt goed. Ze werken als een regelrechte healing, het geeft vertrouwen en het lijkt zo onnozel maar het is echt waar. Want linksom of rechtsom als je volwassen bent weet je dat het zeker weer eens een keer goed komt, maar als je nog niet zoveel
levenservaring hebt.................. pfff . Ik ben zo blij dat ik al een stukje verder ben in het leven, en dat ik mijn ervaring kan gebruiken om in dit geval mijn zoon weer een beetje op weg te helpen, op de lange weg die het leven heet.
Een van mijn zonen komt even langs. Ik ga niet in details, want dat vindt hij waarschijnlijk niet zo fijn en dan zou ik alleen maar zout in de wond strooien. Hij heeft ervaren dat hij door een domme zet iets verloren heeft waar hij veel om gaf. Hij heeft op dit moment een hekel aan zichzelf, mam ik ben echt niet goed bezig! Waarom doe ik nu altijd zo dom! Hoe breng ik hem op dit moment, nu hij zo verdrietig is, aan het verstand dat hij echt niet de enige mens op aarde is die weleens iets doms doet. Iets waardoor je de hele dag of misschien wel de hele week van slag af bent. Iets wat nooit meer te herstellen lijkt. Iets wat je in het huidige moment ervaart als desastreus voor de rest van je leven. Graag had hij zijn leven willen voortzetten zonder onhandige dingen te doen. Het ging zo lekker de laatste tijd. Ik denk bij mijzelf, "jongen je zou echt de enige op deze aarde zijn als dat je zou lukken!" Toch?
Ik pijnig mijn hersenen want als er nu tegenover mij een cliënt had gezeten die bij mij in coaching was, tja dan wist ik het wel. Maar hier zit nu mijn zoon, mijn vlees en bloed en mijn hart huilt met hem mee. Ik verman mijzelf, troost hem en laat hem uitpraten.
Ik stel hem allerlei vragen, {wederom niet in detail Ik vertel hem over mijn eigen fouten in het leven.
Over het feit dat ik dan ook het liefst de hele dag in bed zou willen blijven en me nooit meer op straat zou willen vertonen.
En dan komt de coach in mij naar boven, ik kan het gewoon niet laten. Vertel hem over coping vaardigheden. Wat zou hij nu kunnen doen? Zich verstoppen, biertje pakken, slapen of actie ondernemen? Misschien nog niet direct vandaag, morgen kan ook! Gesprek aan gaan zonder direct resultaat te verwachten.
Je zelf kwetsbaar opstellen en daardoor juist sterk worden. En bovenal jezelf vergeven, jezelf toestaan fouten te mogen maken en daardoor te groeien. Groeien door te kijken wat anders kan, en dit dan niet uit te stellen maar ook echt actie ondernemen om iets te veranderen. Maak een plan en ga daar voor staan.
Weer als moeder zeg ik tegen hem dezelfde woorden, die mij altijd zo goed doen als mijn vriend ze tegen mij zegt. Het komt echt allemaal goed, geloof mij het komt echt allemaal goed. Deze woorden uitgesproken met een flinke scheut empathie recht vanuit het hart, die doen echt goed. Ze werken als een regelrechte healing, het geeft vertrouwen en het lijkt zo onnozel maar het is echt waar. Want linksom of rechtsom als je volwassen bent weet je dat het zeker weer eens een keer goed komt, maar als je nog niet zoveel
levenservaring hebt.................. pfff . Ik ben zo blij dat ik al een stukje verder ben in het leven, en dat ik mijn ervaring kan gebruiken om in dit geval mijn zoon weer een beetje op weg te helpen, op de lange weg die het leven heet.
Succes
Succes
Succes
is het vermogen
om van de ene naar de andere
mislukking te gaan
zonder
dat je je enthousiasme verliest
Winston Churchill
Geen opmerkingen:
Een reactie posten